เรื่องเด่น เพ่งพินิจ "..ความตาย.."(มรณานุสสติ)

วิธีจูงจิตผู้ป่วยใกล้ตาย

..."ถ้าป่วยใหม่ๆ อาตมาแนะนำให้ทำดังนี้คือ
๑) ให้นำพระพุทธรูป ผ้าไตรจีวร
พร้อมอาหารและของใช้ที่จำเป็น นำไป
ให้ผู้ป่วยเห็นและให้ตั้งจิตอธิษฐานว่า

"ของทั้งหมดนี้ขอถวายเป็นสังฆทานแก่พระสงฆ์
ในพระพุทธศาสนาเพื่ออุทิศส่วนกุศลผลบุญทั้ง
หมดนี้ให้เจ้ากรรมนายเวรของผู้ป่วยได้โมทนา
และอโหสิกรรมให้ผู้ป่วยด้วย"

แล้วญาติก็นำของทั้งหมดไปถวายพระเป็น
สังฆทาน จิตใจของผู้ป่วยจะได้สบายเพราะ
ได้เห็นพระพุทธรูปและได้ทำบุญ

๒) ถ้าจะให้ดีขึ้นไปอีก
ก็ควรนำเงินจะมากหรือน้อยตามแต่ศรัทธา
ให้ผู้ป่วยถือไว้และให้ตั้งจิตอธิษฐานว่า

"เงินจำนวนนี้ขอถวายชำระหนี้สงฆ์
ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ถ้าเคยไปหยิบหรือนำ
ของสงฆ์มาโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม"

๓) ในระหว่างที่นอนป่วยอยู่
ควรนำพระพุทธรูปมาตั้งไว้ให้ผู้ป่วยได้มองเห็น
อย่าไปตั้งไว้ในที่ผู้ป่วยเห็นไม่ถนัด
ผู้ป่วยลืมตาขึ้นมาเมื่อใดก็จะเห็นพระทันที
จิตของผู้ป่วยจะได้จับอยู่ที่พระใจจะสบายช่วยให้
คลายจากทุกขเวทนาได้บ้าง
และถ้าตายเมื่อใดก็จะไม่ลงนรก

๔) ถ้าป่วยมากมีทุกขเวทนามาก ควรแนะนำสั้นๆ
ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าหรืออย่างใดอย่างหนึ่งดีกว่า
ถ้าไปแนะนำยาวๆ จะเกิดอาการกลุ้ม

๕) ถ้าต้องการให้ผู้ป่วยตายแล้วไปพระนิพพาน
ให้นึกภาวนาว่า "นิพพานัง สุขัง"
ถ้าคิดว่าป้องกันไม่ให้ลงนรก
ก็ให้ภาวนาว่า "พุทโธ" ให้บอกสั้นๆ อย่าบอกยาว

๖) ถ้าผู้ป่วยภาวนาไม่ไหว
ก็ให้นึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งก็ได้
ให้นึกถึงพระไว้หรือจะนึกถึงพระสงฆ์ก็ได้
อย่าไปแนะนำยาวๆ เพราะเวลานั้นทุกขเวทนามาก
จะทำให้กลุ้ม ดีไม่ดีจิตใจเขาดีอยู่แล้ว ถ้าแนะนำ
ไม่ดี พูดมากไปเขาจะกลุ้ม จะทำให้ลงนรกไป
ให้ดูตาคนป่วย ถ้าตาลอยๆ ตาปรือๆ
อย่าไปพูดมาก

ฉะนั้น การแนะนำคนป่วยก่อนตาย ต้องระมัดระวัง
ให้ดี..."

จาก : หนังสือ ตายไม่สูญ...แล้วไปไหน
โดย...หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

 

..กราบด้วยความอาลัย ท่านเพิ่งละสังขารเมื่อหนึ่งชั่วโมงผ่านมา..

 

มีที่มาประการหนึ่งคือ ตัวผมคงก่อเวรปาณาติบาตไว้ไม่น้อยแต่อดีตกาล จึงต้องทรมานกับร่างกายนี้มาก เป็นเครื่องย้ำเตือนภัยแห่งมรณกาลได้ดี มีค่าเมื่อได้ใช้เวลาที่ยังมีก่อนตายในการทำดีให้มากและเหมาะสมที่สุด

 

ความสุขของหลายคนแตกต่างกัน
ไม่ว่าสุขเล็กสุขน้อย หรือสุขใหญ่ๆ
แต่อะไร ...คือความสุขที่สำคัญสำหรับคุณก่อนวันสุดท้าย
ถ้ารู้ว่าสุขใดสำคัญ สุขใดทำให้ใจสงบจริงๆก่อนจากไป
มาทำสิ่งนั้นให้ลุล่วง และใช้ชีวิตในเส้นทางความสุขที่ลึกซึ้งแบบที่คุณอยากจะให้เป็นกันเถอะ

 

...เสี้ยวเวลาก่อนขาดจากร่างกาย สำคัญที่ว่า " เห็นสิ่งอันเป็นมงคล ที่จะนำจิตไปภพที่ดี มีโอกาสสร้างบุญกุศลต่อได้หร่ือไม่ "

 

ท่านเจ้าคุณนรฯ สละตนเป็นอาจารย์ใหญ่สอนอสุภกรรมฐาน และมรณานุสสติ





ในภาพคือ พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต(ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ) วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพมหานคร
ภาพนี้เป็นภาพที่ไม่เคยมีการเปิดเผยมาก่อน แสดงให้เห็นสรีรสังขารของท่านเจ้าคุณนรฯขณะกำลังบวมพอง น้ำเหลืองไหลนอง ขณะรับพระราชทานน้ำสรงศพพระราชทาน"เหตุเพราะกว่าทุกคนจะรู้ว่าท่านเจ้าคุณนรฯมรณภาพ ก็ล่วงเลยไปเป็นวันๆ หลังจากที่ท่านไม่ลงทำวัตรทั้งเช้าและเย็น แถมยังตอนนั้น กำลังมีงานฉลองสมณศักดิ์อดีตเจ้าคุณอุดมฯอีกต่างหาก คนวงในเลยต้องปิดข่าว เพราะกลัวงานฉลองสมณศักดิ์จะล่มกลางคัน เลยเก็บศพท่านเจ้าคุณนรฯไว้เงียบๆ จนล่วงไปอีกวันหนึ่งโดยไม่มีการฉีดยาใดๆ "อนิจจลักษณะ"และ "อสุภกรรมฐาน"จึงได้สำแดงสภาวะของจริงให้ปรากฏอย่างชัดแจ้ง สมดังเจตนาของท่านเจ้าคุณ ที่ประสงค์จะเป็น"อาจารย์ใหญ่"ในวาระสุดท้ายให้ผู้มีปัญญาได้น้อมนำไปพิจารณาปลงสังขาร เพื่อก้าวล่วงจากกามแห่งวัฏฎะสังสาร "ถ้าคิดถึงอาตมาก็ให้คิดถึง ธมฺมวิตกฺโก เพราะ ธมฺมวิตกฺโก คือการระลึกถึงธรรม เมื่อคิดถึงเช่นนี้แล้ว ธมฺมวิตกฺโก ก็จะอยู่ข้าง ๆ เสมอ ไม่จำเป็นจะต้องมาหาอาตมาเพราะเมื่อมาหาก็มาเห็นแต่สังขาร ซึ่งวันหนึ่งก็จะเน่าเปื่อยและเสื่อมสิ้นไป จงระลึกถึงธรรมดีกว่า จะมีคุณค่าต่อชีวิตยิ่งขึ้น"
*******ชั่วชีวิตของท่านเจ้าคุณนรรัตน์ฯนั้น ไม่เคยทำการหลบลี้หรือหลีกหนีสัจจธรรม แม้อาพาธเป็นแผลมะเร็งที่น่ากลัว น่าสยดสยอง ที่ตามปกติ คนหรือพระทั่วๆไปจะปิดจะบังมิให้ใครเห็นเป็นเด็ดขาด เพราะเกรงจะเสียภาพลักษณ์ แต่ท่านเจ้าคุณนรฯกลับกระจกมาส่องเวลาหมอชำระแผลให้ และให้ถ่ายภาพไว้ให้คนได้ศึกษาถึงความที่ "คนเรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา"ไว้อีกด้วยอย่างที่ไม่มีใครกล้าทำ แม้ยามมรณภาพ ท่านก็มิได้อธิษฐานทิ้งร่างให้คนหลงใหลยึดติด แต่ปล่อยให้สรีรสังขารเน่าเปื่อยเสื่อมสลายไปตามธรรมชาติ เป็นการเอาตัวของท่านเป็น"ครู"สอนคนรุ่นหลังอย่างชนิด"ถึงลูกถึงคน" อย่างที่ไม่เคยมีพระเถระองค์ใดทำแบบนี้มาก่อนด้วยเหตุนี้ ท่านเจ้าคุณนรจึงนับเป็น"อาจารย์ใหญ่"ฝ่าย"โลกุตระ"ที่สามารถสอนอริยสัจจธรรมให้เข้าถึงใจอย่างเป็นรูปธรรมที่หาได้ยากอย่างยิ่งอย่างที่สุดโดยแท้จริง




#บทความ"คัดลอก" รอปรับปรุง..

cr.ร้อยเรื่องราว





<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/iwbmEGYBKkE?&autoplay=1&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

สั่งเสียก่อน...จากไป
โดย อุบล จ๋วงพานิช
11 ปี แล้ว เรายังจำได้ดี
พ่อป่วยด้วยโรคความดันโลหิตสูง เมื่ออายุประมาณ 60 ปี
ตอนหลังเบาหวาน หัวใจเข้ามาแทรกแซง สุดท้ายมีภาวะไตวายเรื้อรัง ตอนพ่ออายุประมาณ 80 ปี
พ่อตัดสินใจไม่รักษา โดยการล้างไต
พ่อยอมมาหาหมอเป็นระยะ เพื่อประคับประคองตัวเองไม่ให้ทุกข์ทรมานจนเกินไป
พ่อบอกว่า ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน ถ้าล้างไต พ่อก็เดือดร้อน ทรมาน แม่ก็เดือดร้อน ทรมานเช่นกัน
ถึงแม้ว่า พวกเราบอกพ่อว่า ไม่เดือดร้อนหรอก เราจะหาผู้ดูแลมาฝึกและจะกลับไปดูแลที่บ้านของพ่อ
แต่พ่อบอก พ่อตัดสินใจแล้ว


อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/591061



.........
จากเพจ Pal2Know

 

"แม่ต้องสัญญาว่าจะรับไตของผมไว้ เพราะผมอยากช่วยชีวิตแม่..."
ความปรารถนาสุดท้ายของ เด็กชายวัยเจ็ดขวบที่กำลังตายด้วยโรคมะเร็ง
.........


<iframe width="640" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/9wYhFohOyB4?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

“...อาตมากำพร้าพ่อแม่ พ่อแม่ตายจากแล้ว แต่ลูกเยอะมาก ลูกไม่มีแม่ ลูกศิษย์ลูกหา เกิดมาก็ตาย คนแก่ก็ตาย คนจนก็ตาย คนไม่มีเงินก็ตาย…ความตายเป็นที่สุดของทุกคน เกิดมาแล้วก็ต้องตาย ถ้าไม่มีการเกิด ก็ไม่ต้องมีการตาย ไม่มีหนึ่งเริ่มแล้ว สอง สามจะมาจากไหน ไม่อยากเกิด ก็ทำให้มันหมดกิเลส...”


โอวาทธรรมคำสอนหลวงปู่แสง ญาณวโร วัดป่าดงสว่างธรรม อ.ป่าติ้ว จ.ยโสธร

 

<iframe width="640" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/dUKjcM4-4FE?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

เปิดประตูสู่สังฆะกับการดูแลผู้ป่วย


คอลัมน์ สังฆะกับการดูแลผู้ป่วย เป็นคอลัมน์ใหม่ เนื่องจากเครือข่ายพุทธิกากำลังดำเนินโครงการ "ส่งเสริมบทบาทพระสงฆ์ โรงพยาบาล และชุมชนในการเยียวยาจิตใจผู้ป่วยเรื้อรังและระยะสุดท้าย" เพื่อส่งเสริมให้เกิดทีมดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายและผู้ป่วยเรื้อรังในโรงพยาบาลหรือชุมชน ประกอบด้วยพระสงฆ์ พยาบาล และจิตอาสาในชุมชน เพื่อดูแลผู้ป่วยอย่างเป็นองค์รวม ทั้งด้านร่างกาย จิตใจ สังคม และปัญญา โดยมีโรงพยาบาลเข้าร่วมโครงการ ๑๔ แห่ง โดยมีเป้าหมายเพื่อพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายและผู้ป่วยเรื้อรัง ค้นหาบทเรียนว่าอะไรคือเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดระบบการดูแลผู้ป่วยที่มีประสิทธิภาพ เพื่อเป็นปัจจัยที่ทำให้คนในสังคมมีโอกาสเข้าถึงการตายดีได้มากขึ้น


อ่านบทความฉบับเต็มได้ที่ เปิดประตูสู่สังฆะกับการดูแลผู้ป่วย | โครงการเผชิญความตายอย่างสงบ
.........
ที่มา: จดหมายข่าวอาทิตย์อัสดง ปีที่ 3 ฉบับที่ 9 ประจำเดือน กรกฎาคม – กันยายน 2554
คอลัมน์: สังฆะกับการดูแลผู้ป่วย
ผู้เขียน: เอกภพ สิทธิวรรณธนะ

 

ฝึกมาทั้งชีวิต เพื่อพร้อมรับความตาย อย่างทุกข์น้อย ไม่ประมาท

<iframe width="853" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/yWBJUHCIjP8?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

คุณรสวรรณ ม่วงมิ่งสุข หรือ กันย์

ผู้มาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส แล้วบอกเราว่า

“กันย์เป็นมะเร็งกระเพาะปัสสาวะระยะที่สี่ค่ะ”


จำรอยยิ้มของกันย์ไว้นะ
รอยยิ้มไม่ได้ดีเฉพาะกับกันย์ แต่รอยยิ้มดีกับคนตรงหน้า
หลายคนได้กำลังใจเพราะเห็นรอยยิ้มของกันย์
ผู้หญิงคนนี้บอกกับเราว่า

“กันย์ไม่ได้บอกว่าไม่กลัว กันย์กลัวตายค่ะ
แต่กันย์จะเผชิญหน้าและจ้องมองมัน”

มาร่วมกันเรียนรู้ชีวิต เผชิญความตาย
พร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของกันย์ด้วยกันนะคะ

 

<iframe width="853" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/rBBEL11GE1k?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>