เรื่องเด่น เพ่งพินิจ "..ความตาย.."(มรณานุสสติ)

"ขอให้หนูไปเถอะ อย่ายื้อหนูไว้เลย"






พบกับเรื่องราวของผู้ป่วยมะเร็งระยะท้ายรายหนึ่ง ที่มีเรื่องทุกข์ใจมากมาย เคยใช้ชีวิตผิดพลาด ล้มเหลวในชีวิตคู่ รู้สึกว่าแม่ไม่รัก ลูกสาวก็เหินห่างเป็นดั่งคนแปลกหน้า เธอโดดเดี่ยวมาโดยตลอด
ก่อนจากไปเธอมีความปรารถนาเกี่ยวกับการรักษาในแบบที่ต้องการ และความต้องการด้านครอบครัวที่ดูยากเย็นที่จะฟื้นฟู
ความปรารถนาก่อนตายของเธอจะสำเร็จได้ด้วยวิธีการใด สิ่งที่ค้างคาและบาดแผลในใจเหล่านี้จะถูกเยียวยาได้อย่างไร ติดตามบันทึกเรื่อง "ขอให้หนูไปเถอะ อย่ายื้อหนูไว้เลย"




อ่านบทความฉบับเต็มได้ที่ https://www.gotoknow.org/posts/593129
.........
ผู้เขียน: ฉัตรวิไล วิบูลย์วิภา โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ จ.อุบลราชธานี
จากเพจ Pal2Know

 

เตรียมพบกับซีรีส์ญี่ปุ่นเรื่องเยี่ยม ที่จะมาทำให้รู้ถึงคุณค่าของการมีชีวิต "หนึ่งชีวิตของผม The Hours of my Life " เมื่อโชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตของทาคุโตะ เมื่อรู้ว่าจะเหลือเวลาใช้ชีวิตอยู่บนโลกได้อีกไม่นาน เพราะป่วยเป็นโรค ALS (Amyotrophic Lateral Sclerosis หรือ Lou Gehrig’s disease) ซึ่งไม่สามารถรักษาให้หายได้ และอาการเสื่อมของร่างกายจะค่อยๆรุนแรงขึ้น แต่เขากลับค่อยๆ เริ่มต้นค้นหาว่าเขายังคงหลงเหลืออะไรในชีวิตอยู่บ้าง และดำเนินทุกลมหายใจที่ยังคงอยู่ด้วยการมองโลกในแง่ดีและมีชีวิตที่สดใสเพราะได้กำลังใจจากคนรอบข้าง ติดตามชมซีรีส์ญี่ปุ่น"หนึ่งชีวิตของผม" ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เวลา 13.00 น. เริ่มตอนแรกวันเสาร์ที่ 22 สิงหาคมนี้ทางไทยพีบีเอสช่อง3 HD ดาวเทียมช่อง13

 

ชีวิตอนิจจัง


การได้เห็นชีวิตของผู้คนและสรรพสัตว์แวดล้อม ทั้งที่เคยผูกพันรักใคร่ เคารพศรัทธา และไม่ใคร่ได้พันผูก เพียงแค่ผ่านพบและเคยเกื้อกูลกันในช่วงหนึ่งของชีวิตต้องมาตายจากไป คนแล้วคนเล่า ตัวแล้ว ตัวเล่า ทั้งที่คาดเดาช่วงเวลาได้และกะทันหันคาดไม่ถึง สะกิดให้คุณฐิติมา คุณติรานนท์ วิทยากรฝึกอบรมนพลักษณ์ มูลนิธิโกมลคีมทอง ตระหนักถึงความจริงที่ว่าชีวิตนั้นอนิจจังไม่เที่ยง ความตายมาเยือนได้ไม่เลือกที่เลือกเวลาจริงๆ
“ช่วงหลังๆ พี่เจอเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่มาเตือนว่า ชีวิตคนเราอนิจจังไม่แน่นอน บางสิ่งบางอย่างที่เคยห่วงใยไม่ว่าคนที่เรารักหรือคนที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมด้วยจากไป หรือแม้แต่สัตว์ที่เราเลี้ยงอยู่จากไป บางทีพี่เห็นสุนัขตามถนนหรือข้างทางดูน่าสงสารมาก เราเคยไปให้อาหารมัน มีประสบการณ์อยู่สองสามครั้งที่พี่ไปให้อาหารสุนัขที่ดูโงนเงนดูจะไม่มีแรง ร่อแร่ๆ ให้อาหารอยู่ไม่กี่วันมันก็ตาย บางทีเราก็เห็นคนที่เรารู้จักเขาตั้งใจอยากมีลูก เห็นความดีใจของเขาที่จะมีลูก แต่พอลูกเกิดมาสุขภาพไม่แข็งแรง เขาก็เป็นทุกข์นะ ทำให้รู้สึกว่าชีวิตคนเรามีเกิดมีทุกข์ แล้วในที่สุดก็ตาย เราเห็นสัจธรรมของชีวิตได้เรื่อยๆ



อ่านฉบับเต็มได้ที่ ชีวิตอนิจจัง | โครงการเผชิญความตายอย่างสงบ
.........
ที่มา: จดหมายข่าวอาทิตย์อัสดง ปีที่ 5 ฉบับที่ 18 ประจำเดือน ตุลาคม – ธันวาคม 2556
คอลัมน์: มรณสติในชีวิตประจำวัน
ผู้เขียน: เทียนสี


-------------------------

 

[VDO]http://palungjit.org/attachments/a.3507003/[/VDO]




เราพบกันวันนี้ไม่รู้จะเป็นครั้งสุดท้ายไหม ?
จะมีสักกี่คนในโลกใบนี้ที่จะบอกคุณได้
ว่าวันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะพบกัน
แต่ถ้ามีใครสักคนเขาพูดกับคุณแบบนี้
คุณจะทำอย่างไรกับเขาก่อนจากกัน ?
พร้อมหรือยังกับการเตรียมตัว
พบกันครั้งสุดท้ายกับใครบางคนในชีวิตคุณ?
หากคุณยังไม่พร้อม
คุณก็ไม่ควรพลาดที่จะได้พบกับเขา
‘มนตรี ทองเพียร’
ผู้ชายธรรมดาที่ไม่ธรรมดาคนนี้
ที่จะทำให้การพบกันครั้งนี้
เป็นความงดงามในชีวิตคุณอีกแบบหนึ่ง


https://www.facebook.com/peacefuldeath2011?fref=nf

 

การสัพเพส่งวิญญาณในศาสตร์หลวงปู่ดู่

ศิษย์ : อย่างที่เราสวดแผ่วิญญาณนี่ คือการสร้างบารมีใช่ไหมค่ะ

หลวงตา : ใช่ การสร้างกระแสบุญคุณโดยไม่ต้องใช้ทรัพย์ ใช้พลังงาน ต้องผ่านพลังงานให้เป็น สมมุติเรามีศีลอยู่นะ นึกถึงหลวงปู่ปุ๊บ พลังงานมันก็ผ่านตัวเราไปที่ภูมิมัน อยู่ที่ตัวกลางที่ฟอกเนี่ยถ้าอารม์ไม่ดี ขุ่นมัว มันก็ผ่านไม่ได้ จะสัพเพสักแสนจบก็ไม่ได้ คล้ายๆเครื่องมันไม่ไป สายไฟขาด อยู่ที่เราเป็นตัวกลาง ท่านถึงบอกว่าต้องไปพรหมไง พระโพธิสัตว์ถึงต้องผ่านพรหมไง พอลงมาแล้วถึงเลยผ่านพลังงานได้ดี พรหมน่ะมันเป็นทางสามแพร่ง มันเป็นกำลังไง ระหว่างจะไม่เกิดและสร้างบารมีได้ดี เลือกเกิดได้อีก มองเห็นทุกขั้นอีก เพราะความละเอียดเยอะ ไม่ใช่ว่า คือเรารักษาศีล เจริญภาวนามันอยู่ที่เรา บารมีที่เราสร้างเนี่ยแหละได้กำลังบุญ แต่ถ้าบารมีนะต้องไปที่คนเยอะๆ อย่างชาตินี่เราดึงคนไม่ได้ ก็ดึงพลังงานของภพภูมิฝากกระแสไว้กับวิญญาณ สัมภเวสี เทวดา พวกนี้แหละจะเป็นบริวารจะเป็นพวกที่ช่วยเราในอนาคต เขามาเกิดเราก็ตาย เราเกิดเขาก็ตาย ไอ้สามโลกเนี่ยนะมันต้องเจอกัน ถึงเขาเป็นเทวดาเราเป็นมนุษย์ก็เจอกันอยู่ดี สลับไปแบบนี้อาศัยซึ่งกันและกัน เราสังเกตเวลาเราไปไหนเราแผ่ไปเรื่อยๆเนี่ย ยิ่งแผ่ยิ่งดี แล้วพอเวลาเราจะทำบุญอะไรสักอย่างเนี่ย เช่นหล่อพระ พอเราน้อมปุ๊บ อัญเชิญภพภูมิที่เกี่ยวกับเรา กระแสมันจะพุ่งไปที่เขา ถึงเขาจะมาไม่ได้เขาจะมาตามกระแสนะ บางภูมิมาไม่ได้เพราะไม่มีกำลังเหมือนไม่มีค่ารถนั่นแหละ แต่เราจับหลวงปู่ปั๊บ พอเขารับบุญปั๊บโมทนาปั๊บก็กลับไปที่เดิม ทีนี้เป็นโอกาสที่ดีของเรา รักษาศีลทรงสมาธิให้ดี เวลาไปไหนเราก็แผ่ไปเรื่อย นึกถึงหลวงปู่แต่ถ้าอารมณ์ขุ่นมัวอย่าทำ กระแสมันไม่ผ่าน มันก็ได้แต่เรานะ ได้เราอยู่ ทีนี้เราไปไหนมาไหน นี่แหละธุรกิจของหลวงปู่ท่านไม่ได้ต้องการอะไร ส่งวิญญาณครอบวิมานนี่แหละพวกนี้ ส่งวิญญาณให้มดก็ได้ หมูก็ได้ ไก่ก็ได้ ขนาดวันนี้ยังเจอหมูตั้งหลายตัว หมูที่เขาเอาไปฆ่านะ ขนาดนั่งอยู่ในกุฏิยังแผ่ได้เลย เราไม่มีโอกาสที่จะดึงคน ดึงคนมันดึงยาก ไม่มีอะไรยากเท่าดึงคน เพราะคนมันมีธาตุทั้งสองธาตุ มีทั้งจิตและกาย กายปกติจิตไม่ปกติ จิตปกติกายไม่ปกติ พออารมณ์ไม่ดี อารมณ์หงุดหงิด ขนาดปวดท้องยังทำอะไรไม่ได้เลย ปวดท้องนี่ลองแผ่สิ โอ๊ย ไม่ได้ มันติดไง มันติดที่ท้องมันปวดนะ มันยาก ไม่ต้องไปฝึกอย่างอื่นหรอก เอาสองอย่างนี้ก็เหลือกินแล้ว ฟอกเราเป็นพรหมวิหารในตัว เป็นการสร้างกระแสของพรหมวิหารละเอียดนะ เรามีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ในตัวทุกวัน มันกระทบชิ่งไปมาผ่านที่เรา ทำแล้วมันสนุกมันเพลิน โอ้ปีหนึ่งนี่จริงๆแล้วบารมีเยอะกระแสพวกเยอะ เพิ่มไปจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม เป็นร้อยเป็นพันเป็นหมื่น เวลาคนตายเยอะๆนี่ เราส่งไปนี่ โอ้ เป็นสายเลยนะ เช่น ไปโรงฆ่าสัตว์ โรงพยาบาล เยอะเลย เป็นลาภของเรา ทำงานแบบนี้สบายไม่ต้องไปสนใจกับคน จริงมั๊ย

ศิษย์ : หลวงตาครับ แล้วถ้าเป็นพวกสัตว์เขาจะช่วยเรายังไง อย่างเป็นปลาครับ

หลวงตา : มันจะเกิดเป็นคนอยู่ ไม่ใช่มันจะเกิดเป็นปลาอย่างเดียว วันหลังจะพาไปส่งปลา เพราะส่งแล้วมันจะเป็นเทวดาทันทีเลย

ศิษย์ : เทวดาอะไรครับหลวงตา เทวดาปลาเหรอครับ

หลวงตา : หึๆ เทวดาคนนี่แหละ อย่างหมานี่ พอเราสัพเพปุ๊บ มันเป็นรูปร่างคนทันที พอมันมีบุญอยู่มันก็ทรงอยู่ ถ้าไม่มีบุญแล้วก็ ชิ่วววว เข้าท้องหมาอย่างเดิม คือ ถ้ามันเปลี่ยนนี่มันเปลี่ยนเป็นเทวดาหมดเลยนะพวกสัตว์ แต่ก็ไปตามกรรมของเขา แต่ถ้าเราฉลาดหน่อย ส่งเขาเสร็จเราบอก เอ้าโมทนาบุญที่ข้าพเจ้าทำ ที่หลวงปู่ทำ พอมันสาธุ มันก็อยู่นั่นอีกแหละ ตามเรา คราวนี้ตามเรา แล้วมันก็สวดกับเรา ตามเราไปแสงสว่างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันก็อายุยืนขึ้น แต่มันตามจิกเราตลอด มันจะเอาบุญเรื่อยๆนะ วิญญาณที่กรรมหนักๆนี่พอส่งปั๊บลงนรกเลยก็มีเยอะไปตามกรรมเขาเลย เราไม่สามารถจะตามไปช่วยได้

ศิษย์ : คือเวลาเราต้องให้เขาโมทนาเลย ?

หลวงตา : อย่างเดียวแค่นั้นเองที่เราทำ เขาไปตามกรรมของเขา ไม่งั้นเขาก็ตอดที่ภูมิตรงนี้ ถ้าเขาติดก็ติดนาน สมมุติว่าหลวงตาตายไป อายุจริงๆ60 แต่ดันไปตาย50 เหลืออีก10ใช่ไหม เอา50ไปคูณ10เข้าไปก็นับเป็นโลกทิพย์ละ พอเราส่งปั๊บมันก็ขึ้นละ ภ้ามีบุญอยู่ มันก็กลายเป็นเทวดาโดยไม่ต้องรออายุทิพย์ คือไปก่อนว่างั้นเถอะ เราไม่สามารถจะไปเปลี่ยนภพอื่นได้นะ เปลี่ยนคนไม่ได้ เปลี่ยนได้อย่างเดียวนั่นคือคนที่มีกรรม คนที่มีวิญญาณแฝง เจ้ากรรมนายเวรแฝง เราก็ส่งวิญญาณเขาไป แล้วก็ขอให้หลวงปู่ท่านเทศน์ให้มันฟังหน่อย ขอท่านเทศน์ให้มันฟังการอาฆาตซึ่งกันและกันนี้ เป็นการผูกกระแสเวียนว่ายตายเกิด ให้ท่านเทศน์ให้ฟังเดี๋ยวมันก็ยอม เดี๋ยวมันก็เปลี่ยน

 

...แม้ร่างกายนี้จะแตกดับ


.........แล้วฉันจะกลับมาใหม่


..........สร้างสมความดีใหม่ จนกว่าจะถึงปลายทาง

 

ความตาย แค่เป็นการเปลี่ยนเสื้อผ้า

พุทธัง ชีวิตตัง เมปูเชมิ
ธัมมัง ชีวิตตัง เมปูเชมิ สังฆัง ชีวิตตัง เมปูเชมิ


.....ฉันจะกลับมาแน่นอน ในร่างกายใหม่ ......

 

เครดิตภาพจาก สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.)

 

ขอให้หนูไปเถอะอย่ายื้อหนูไว้เลย
การดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคอง ฟังดูเหมือนง่ายไม่มีอะไรซับซ้อน ผู้ป่วยส่วนหนึ่งจะได้รับแจ้งจากแพทย์วันที่มาฟังผลตรวจตามนัดว่า โรคลุกลามไปมากแล้ว ผ่าตัดไม่ได้ ให้ยาเคมีก็ไม่ได้ผล โรคไม่ได้ตอบสนองต่อการให้ยาเคมี หมอจะให้การดูแลแบบประคองไปตามอาการที่มีอยู่ หมอไม่นัดนะ ให้ไปรักษาตามอาการใกล้บ้าน หรือหากผู้ป่วยได้รับการผ่าตัด เมื่อผ่าตัดแล้วพบก้อนในอวัยวะที่เป็นโตมากและลุกลามไปอวัยวะอื่นๆ แพทย์ก็จะแจ้งกับญาติเช่นเดียวกัน
แต่การวางแผนว่าจะดูแลต่อไปอย่างไร ใครจะเป็นคนดูแล ผู้ป่วยจะมีชีวิตอยู่อีกนานเท่าไหร่ และเมื่อจะจำหน่ายกลับบ้าน ผู้ป่วยและญาติต้องการกลับไปดูแลกันเองที่บ้านอย่างไร พอกลับบ้าน หากอาการทรุดลงจะตัดสินใจดูแลอย่างไร ถ้าให้อยู่ที่บ้านก็จะถูกญาติคนอื่นๆหรือเพื่อนบ้านหาว่า ทอดทิ้ง ไม่ดูแล ก็ถูกนำกลับมาที่โรงพยาบาล ถูกปั๊มหัวใจ ใส่ท่อช่วยหายใจ และเสียชีวิตในที่สุด โดยที่ไม่ได้เตรียมการล่วงหน้าทั้งผู้ป่วยและญาติ ถ้าเป็นครอบครัวใหญ่ก็อาจจะมีข้อขัดแย้งตามมาอีก
นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยหลายคน หลายครอบครัว



อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/593129
.........





ผู้เขียน: ฉัตรวิไล วิบูลย์วิภา
โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ จ.อุบลราชธานี
จากเพจ Pal2Know

 

ดูอนาคต ดูได้เตรียมได้ แต่ไม่ควรกังวล รักษาจิตให้อยู่กับปัจจุบันเท่านั้นเป็นพอ พอหรือไม่พอให้ดูอารมณ์ดิ้นรนของจิต ผู้รู้ ผู้ไม่ประมาท จักพร้อมทั้ง อดีต ปัจจุบัน และอนาคต แต่เขาไม่ทุกข์


...อะไรเกิดก็พร้อมรับทั้งกาย วาจา ใจ ด้วยความรู้และความไม่ประมาท..


พระราชพรหมยาน(หลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง)

 

คุณธรรมนันท์ ทุมสอนหรือแอนนี่
จบการศึกษาระดับปริญญาตรี จากคณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร
เมื่อ 13 ปีที่แล้ว แอนนี่คือเด็กสาวคนหนึ่ง ที่กำลังสนุกกับสิ่งที่เธอเรียน และรักในสิ่งที่เธอทำ นั่นคืองานด้านการละคร แต่แล้วจู่ๆ อาการแปลกๆ ของโรคก็มาเยี่ยมเยียน และอยู่กับเธอนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา
โรคเอสแอลอี โรคที่พร้อมจะทำลายระบบต่างๆ ภายในร่างกาย ในวันที่ขาดการดูแล
โรคที่พร้อมจะพรากและทำลายความฝันของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังมีความสุขได้ทุกเมื่อ
แต่สิ่งหนึ่งที่โรคเอสแอลอีพรากไปจากเธอไม่ได้ เลยนั่นคือ ‘รอยยิ้ม’
ชีวิตที่ยังยิ้มได้ภายใต้ข้อจำกัดของแอนนี่ อาจจะเป็นกำลังใจให้ใครอีกหลายๆ คน
รอพบกับเรื่องราวดีๆ ของเธอกัน



ติดตามได้ใน
https://www.facebook.com/peacefuldeath2011?fref=photo

 

...ความตายน่าจะเป็นอะไรบางอย่าง
ที่พิเศษที่สุดเช่นเดียวกับชีวิต
ชีวิตเป็นสิ่งที่รวมทั้งหมดทุกอย่าง
ความเศร้าโศก ความเจ็บปวด
ความรวดร้าวทรมาน ความเบิกบาน
มโนคติที่ไร้เหตุผล การครอบครอง
ความอิจฉาริษยา ความรัก
ความเจ็บปวดแสนสาหัสจากความอ้างว้าง
ทั้งหมดคือชีวิต
และการที่จะเข้าใจความตายได้
เราต้องเข้าใจทั้งหมดของชีวิต
ไม่ใช่หยิบเอาบางเสี้ยวของชีวิตมา
และอยู่กับส่วนเสี้ยวนั้น
อย่างที่พวกเราส่วนใหญ่ทำ
ในการเข้าใจชีวิตก็จะเข้าใจ
ความตายด้วยเช่นกัน
เพราะทั้งสองสิ่งนั้นไม่ได้แยกจากกันเลย




+กฤษณมูรติ+
ที่มา:ว่าด้วยชีวิตและความตาย
โดย กฤษณมูรติ บรรยาย
กรรณิการ์ พรมเสาร์ แปล

 

ทำอย่างไรก่อนญาติกำลังจะตาย

How to do during nearly dead?

http://www.budmgt.com/lifeways/lw01/how-when-nearly-dead.html

 

“If one realizes that death is not, but our fear of it,
a problem. Intead of seeking to run away from it,
one will turn to more acknowlegement of death.”
Ven. Phra Phaisal Visalo

“หากเราตระหนักว่า ความตายไม่ใช่ปัญหามากเท่ากับความกลัวตาย แทนที่เราจะเอาแต่หนีความตาย เราก็จะหันมาทำความเข้าใจความตายให้มากขึ้น”

:พระไพศาล วิสาโล

ปรับและคัดข้อความส่วนหนึ่งมาจาก: หนังสือ เหนือความตาย จากวิกฤตสู่โอกาส
โดย พระไพศาล วิสาโล

 

หากเราเตือนใจตัวเองว่าลูกหลาน คนรัก และพ่อแม่ของเรา เขาอาจจะตายวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ก็ได้ เราจะรู้สึกเลยว่าการที่เขายังมีชีวิตอยู่กับเรานั้นเป็นสิ่งที่มีค่ามาก แต่ละวันแต่ละชั่วโมงที่เขายังอยู่กับเราจะมีความหมายมาก เราจะไม่ปล่อยให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ เราจะให้เวลากับเขาอย่างเต็มที่ เราจะทำดีกับเขา อ่อนโยนนุ่มนวลกับเขา ไม่กระด้างหมางเมินเขา

ขณะเดียวกันเราจะรู้สึกว่าการที่เขายังมีชีวิตอยู่กับเรา แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ไม่ต้องมีชื่อเสียง ไม่ต้องมีเงินทองมาก ไม่ต้องมีบริษัทบริวารมากก็ได้ เพียงแค่คนที่เรารักยังอยู่กับเรา ยังไม่ตายไปจากเรา แค่นี้ก็นับว่าเป็นโชคดีแล้ว

พระไพศาล วิสาโล

 

สวัสดีความตาย ยินดีที่ได้รู้จัก

เพราะเคยถูกความตายมาทักทายอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวครั้งหนึ่ง ทำให้ คุณรัศมี มณีนิล นักจัดรายการวิทยุเพื่อเด็ก เยาวชน และครอบครัว เริ่มตระหนักว่า ความตายวนเวียนอยู่ใกล้ตัวจนต้องหันมาใส่ใจทำความรู้จักกันมากขึ้น

เทียนสี เรียบเรียง
คอลัมน์ มรณสติในชีวิตประจำวัน
จดหมายข่าว อาทิตยอัสดง ปีที่ 8 ฉบับที่ 25 กรกฎาคม-กันยายน 2558



เครดิต https://www.facebook.com/peacefuldeath2011