ในหลวงทรงพระกรรแสง

เปนเรื่องที่เราอ่านเจอเลยอยากมาแบ่งให้ทุกคนอ่านกันอ่านเถอะนะ
ค่อยๆอ่าน อ่านให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างคุณฟัง
อ่านเสียงดังๆไม่มีใครว่า
ในหลวงทรงร้องไห้
> > เมื่อวันที่ 8 มีนา
> > ที่ผ่านมาผมได้ไปงานที่โรงเรียน
> > เหมือนเช่นทุกปี
> > ตอนกลับเดินมาตามตึกยาวเพื่อจะกลับมาทางประตูด้านเพาะช่าง
> > ยังไม่ถึงบริเวณเศาลหลวงพ่อปู่
> > พบอาจารย์ท่านหนึ่งนั่งอยู่
> > จำได้ว่าเป็นอาจารย์สุธี
> > ท่านเกษียณไปแล้ว
> > ไม่รู้คุณรู้จักรึเปล่า
> > กราบอาจารย์ท่านแล้ว
> > สังเกตเห็นว่าอาจารย์ร้องไห้อยู่
> > ท่านบอก
> > เพิ่งได้พบกับรุ่นพี่ที่มาในงาน
> > รุ่นที่เท่าไหรก้อไม่ได้ถาม
> > เป็นนายทหารราชองครักษ์ชั้นผู้ใหญ่
> > เค้าเล่าให้อาจารย์ฟังว่า
> > ****
> > ในหลวงทรงร้องให้เห็นบ่อย
> > ทรงเสียใจที่เมืองไทยจะสิ้นในรัชกาลของท่าน
> > แล้วกระนั้นหรือ'
> > ผมอยากจะตอบอาจารย์ไปว่าคงไม่หรอก
> > ถ้าคนไทย รู้จำคำว่าว่า'หน้าที่'มากกว่า'สิทธิ'
> > เราเคยชินกับการเป็น..ผู้รับ...จากคนคนหนึ่งที่เกิดมาเป็น..ผู้ให้...ให้มาตลอด
> > เคยชินจนลืมไปว่าวันนี้ถึงเวลาแล้วรึยังที่เราควรจะผู้ให้แก่พระองค์ท่านบ้าง
> > ...
> > ผมลาอาจารย์เรียบร้อยร้อย
> > กลับไปตามตึกยาว
> > ไปไหว้พระผู้ให้กำเนิดโรงเรียน
> > อธิษฐานขอให้พระองค์ท่านช่วยคุ้มครองให้ในหลวงท่านทรงมีแต่ความสุข
> > ..ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง
> > เพียงแค่ไม่อยากได้ยินว่า..ในหลวงทรงร้องไห้
> > ความสุขของพระมหากษัตริย์หนึ่งปีที่ผ่านมา
> > เราใส่เสื้อเหลืองเราใส่สายรัดข้อมือสี เหลือง
> > คนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ
> > หน้าพระที่นั่งอนันตสมาคม
> > เพื่อจะได้เห็นพระพักตร์ของพระบาทพระเจ้าอยู่หัวเพียงไม่กี่นาทีวันนั้น
> > ในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบบการปกครอง
> > ที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข
> > เราได้แสดงให้โลกได้เห็นว่ามีประเทศเล็กๆ
> > ประเทศหนึ่งที่คนทั้งชาติยังซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อราชวงศ์จักรี
> > และ
> > พระมหากษัตริย์อันทรงเป็นที่รักยิ่งของคนไทย
> > .....สิบสองปีที่ผ่านมา
> > พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรหนักด้วยโรคหัวใจ
> > เพราะทรงงานหนักเกินไป
> > ในขณะเดียวกันสมเด็จพระราชชนนี
> > ก็ทรงพระประชวรหนักอยู่ ณ โรงพยาบาลศิริราชเช่นกัน
> > เรายังจำรูปในหนังสือพิมพ์ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนิน
> > ไปทรงเยี่ยมพระราชชนนีไม่กี่วันหลังจากการผ่าตัดใหญ่ถวาย
> > พระหัตถ์ข้างหนึ่งกุมอยู่ที่พระอุระ
> > และในพระหัตถ์อีกข้างหนึ่งทรงถือ
> > ม้วนแผนที่ กรุงเทพฯ เพราะน้ำกำลังท่วมกรุงอยู่
> > ยังจำกันได้ไหม? ..... 34 ปีที่ผ่านมา
> > วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ.2516
> > เป็นครั้งแรกในรัชกาลที่เกิดวิกฤติด้านการเมืองรุนแรงที่สุด
> > วันนั้น นิสิตนักศึกษาและประชาชนนับหมื่นนับแสนเดินขบวนประท้วงรัฐบาล
> > เหตุการณ์ร้ายแรงยิ่งขึ้นตำรวจทหารยิงประชาชน
> > ในขณะที่นิสิตนักศึกษาก็เผาสถานที่ราชการ
> > เกิดกลียุคทุกหย่อมหญ้า
> > คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง คืนนั้น
> > สถานีโทรทัศน์ทุกช่องถ่ายทอดสดจากพระราชวังสวนจิตรลดา
> > พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสกันคนไทยทุกคนว่า
> > 'คนไทยจะฆ่าคน! ไทยด้วยกันไม่ได้
> > ทุกอย่างต้องสงบโดยฉับพลัน'
> > และทุกอย่างก็สงบโดยฉับพลัน
> > หลังจากนั้นไม่นาน มีฝรั่งคนหนึ่งมาถามผมว่า
> > 'เป็นไปได้อย่างไร ที่คนๆ เดียวจะมีอำนาจเหนือคนทั้งประเทศได้อย่างนั้น?'
> > ผมไม่ได้ตอบ แต่ตอนนั้นใจผมคิดถึงประโยคที่
> > มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมชฯ
> > ได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ BBC ว่า พระองค์ทรงเป็น
> > 'SOUL OF THE NATION'
> > หรือ'จิตวิญญาณของคนไทยทั้งชาติ' ยังจำกันได้ไหม?
> > แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่
> > เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด
> > เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาส
> > เราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึงแต่
> > 'สิทธิ' แต่ลืมคำว่า 'หน้าที่'
> > เรากำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้
> > เราสร้าง 'กฎหมู่' ให้เหนือ 'กฎหมาย'
> > เราเดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไม่เห็นด้วย
> > เราก้าวร้าวต่อกัน เราแตกแยกกัน
> > และทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่
> > เราเคยหยุดคิดกันบ้างไหมว่า
> > พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา
> > จะทรงเสียพระทัยเพียงใด
> > แล้วสิ่งที่เราทำไปในวันเฉลิมพระชนมพรรษาคืออะไร
> > การที่เราใส่เสื้อเหลือง สายรัดข้อมือ ที่ว่า Long life The King
> > เราทำเพื่ออะไร
> > มันเป็นแค่ผักชีโรยหน้าที่จะแสดงให้โลกเห็นว่าคุณรักพระมหากษัตริย์เพียงใดเท่านั้นนะเหรอ
> > 80 ชันษาของพระองค์ท่าน
> > หากเปรียบกับคนธรรมดาก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ได้รับการดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษ
> > ไม่สมควรที่จะตรากตรำทำงานหนัก แต่กลับเป็นว่า
> > ในปีที่ครบ 80 ชันษา
> > พระองค์ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลา
> > ! ทั้งๆ ที่ทรงต้องอยู่ภายใต้การถวายการดูแลของ คณะแพทย์
> > พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติ
> > ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้
> > ไม่ใช่จะประทับอยู่ในพระราชวังใหญ่โตสวยงาม
> > แห่ล้อมด้วยข้าราชบริพาร
> > หากแต่ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้คือ
> > เมื่อประชาชนของพระองค์ท่านรักสามัคคีกัน
> > รู้จักความ พอเพียง และมีสติ-เพียงเท่านี้เอง
> > แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่?
> > หรือนี่คือการแสดงความกตเวทีต่อพระมหากษัตริย์
> > ถ้ารักในหลวงรักประเทศของเราก็ส่งต่อไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
> > ถึงเวลาที่ต้องตอบแทนคุณแผ่นดิน ตอบแทนพระคุณพ่อแล้ว