เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)...ขุดล้างป่าช้า...เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
--------------------------------------------

กองกระโหลก กระดูกนิรนาม ถูกขนย้ายออกมาจากสถานที่คาดว่าเป็นสมรภูมิเก่า
เป็นสุสานไร้ชื่อเมื่อบรรพกาล...ทั้งหมดมากองห่างจากที่เตรียมทำเหมืองราวๆร้อยเมตรมีถนนคนเดินคั่น

กองกระโหลกถูกจับเรียงขึ้นสูงเป็นกองแบบสามเหลี่ยมด้านเท่า...ส่วนกระดูกแยกกองต่างหากอยู่ด้านข้างกัน

ผมนับหัวกะโหลกวันแรกๆ ได้100...200...300...400...ไปจนถึง 900กว่าก็หยุดนับ เพราะสูงเป็นภูเขาเลากาแล้ว...ฝ่ายก่อสร้างของเหมืองจัดการสร้างกระท่อมคลุมกองกระดูกกระโหลกทั้งหมดไม่ให้ถูกลม แดด ฝน ด้านหน้ามีกระถางธูปใบใหญ่มหึมา ปักธูปไทย-จีนไหว้กันควันคลุ้งทั้งวัน ทั้งคืน

ท่อแป็บถูกตัดเป็นท่อยาว ปักด้านหน้ากระท่อมเป็นแถวยาว(ท่อพีวีซียังไม่มี) ธงทิวสารพัดสีแบบกองทัพจีน ปักด้ามลงในท่อ ธงสี่เหลี่ยมผืนผ้างดงาม สีขาว เหลือง แดง นำ้เงิน ม่วง คราม มีริ้วด้านข้าง สบัดเล่นลมกลางป่า เป็นภาพชวนขนลุก เพราะเหมือนธงกองทัพกำลังจะออกศึก ตรงหน้ากระท่อมธงสามเหลี่ยมผืนใหญ่ปักเด่นเป็นสง่า
ราวกับธงชาติ ตรงกลางมีอักษรจีนสองแถว ปักไว้งดงามและน่าเกรงขาม

ผู้การอ่านและแปลให้ผมฟัง พอจำได้เลาๆว่า....ท่านไต่ฮงกง ปรมาจารย์แห่งราชวงศ์ซ้ง!!!!

 

ผู้การกรุณาเล่าให้ผมฟัง...ท่านไต่ฮงกงคือสุดยอดปรมาจารย์แห่งศพไร้ญาติ
เป็นมนุษย์เหนือโลกยามมีชีวิต บำเพ็ญบารมีเดินทางเก็บศพไร้ญาติขาดมิตรทั่วเมืองจีนในยามยุคเข็ญผู้คนล้มตายทั้งสงคราม และความอดอยากหิวโหยเป็นใบไม้ร่วงศพกองข้างถนนกลาดเกลื่อนไร้ผู้ใยดีทุกหนทุกแห่ง

ท่านไต่ฮงกงเป็นนักบวชแห่งพุทธศาสนานิกายมหายาน บั้นปลายชีวิตสุดท้ายท่านสร้างสะพานข้ามแม่น้ำด้วยแรงคนเพียงเจ็ดวันเสร็จ โดยการภาวนาให้สายน้ำเชี่ยวกรากหยุดไหล และน้ำแห้งจนสร้างสะพานได้ เมื่อเสร็จน้ำก็หลากล้นท่วมท้นดังที่เคยเป็นตามธรรมชาติ

เมื่อดำเนินการใดๆเกี่่ยวกับศพไร้ญาติ ต้องนำบารมีท่านมาช่วย...นี่เป็นเรื่องราวและครั้งแรกที่ผมได้สดับความอัศจรรย์ของนักบวชธรรมดาคนหนึ่งที่ยิ่งใหญ่เหนือเทพ เป็นที่เคารพบูชาคนทั้งสองแผ่นดินไทย-จีน

 

ขณะนี้ผมเชื่อหลายคนมีความสุขกับการลิ้มรสลูกผู้ชาย
เรื่องราวเด็ดๆหาได้ยากในปัจจุบัน
ผู้เขียนได้โปรดมีความสุขกับการเล่าบันทึกเดือด ดุ มันส์
เท่าๆกันกับผู้ติดตาม!!!!

 

ขอบคุณครับที่ได้เขียนเรื่องราวต่างๆๆให้ได้อ่านได้ความรู้มากครับ

 

เข้าสู่สามวันสุดท้ายแห่งการตระเตรียมพิธีส่งวิญญาณนักรบนิรนามแห่งสมรภูมิไทย-พม่า...ณ ท้องทุ่งกลางป่าเหนือขุนเขาตะนาวศรี ติดชายแดนไทย-พม่าชนแดนเมืองทะวาย

เหมืองลงทุนมหาศาล เชิญ"เซียน"มาจากปีนัง (เป็นธรรมเนียมชาวใต้ยุคโบราณผู้มั่งคั่ง)...อุปกรณ์นิกายมหายานผสมเต๋า ตง เก็ง เพียบ ทั้งกลอง ฆ้อง ฉาบ โหม่ง
กระถางธูปกำยานกวัดแกว่ง...ผมรับหน้าที่ขยับฉาบเมื่อเซียนท่านทำพิธี เจ้าเกียรติกับ
จอนและเดชต่างทำหน้าที่คนละอย่าง จอนกับเดชคล่องกว่าหน่อย เพราะเป็นคนบ้านเดียวกับผู้การเคยเห็นพิธีท่วงทำนองนี้มาแล้ว

ผู้คนมาจากไหนไม่ทราบเหมือนชมมโหฬี มหรสพทางวิญญาณกลางป่าทั้งสามวัน ไทย จีน มอญ กะเหรี่ยง คนบ้านป่า...จุมโผ่เหมืองระดมทั้งอาสาสมัครและคนเหมืองหุงข้าว ทำอาหารสามอย่างเลี้ยงทุกมื้อตลอดสามวัน สามคืน

คืนสุดท้ายของการสวดส่งวิญญาณ...บรรยากาศหน้ากระท่อมที่กองกะโหลก กระดูกเปลี่ยนไปราวกับวิญญาณทั้งป่าเขามาร่วมชุมนุมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เสมือนดั่งเทพยดา เจ้าป่า เจ้าเขา มาร่วมอนุโมทนา ทั้งสายลมที่พัดกรูเกรียว เสียงเพรียกของพงไพรไกลๆ ความอึกทึกครึกโครม เสียงคำรณของป่าที่ไม่เคยได้ยิน ทุกสรรพสำเนียงแสดงออกมาพร้อมกัน

ผมยืนถือฉาบหลังเซียนที่กำลังทำพิธี มือตีฉาบประกอบเบาๆเป็นจังหวะตามที่ได้รับการแนะนำ

เหลือเชื่อจริงๆ เมื่อเซียนเปล่งประกายบทสวดสุดท้าย สายลมโชย พรั่งพรูกรูเข้ามาพัดธงทิวสบัดไสว กลิ่นควันธูปพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ปานประหนึ่งเหล่าดวงวิญญาณทหารกล้า ยินดีปรีดาที่ได้กลับบ้าน

น้ำตาผมไหลหลั่งพลั่งพรูมมาจากไหนไม่รู้ ก้อนสะอื้นพุ่งพรวดขึ้นมาจุกตรงลิ้นปี่ ผมสามารถสัมผัสรับรู้ทางจิตได้ว่า เหล่าบรรพชนกำลังเดินทางกลับบ้าน ดวงวิญญาณนับพันหมื่นที่เร่ร่อนไร้หนทางนานอักโข ได้รับการชี้ทางสว่างให้มีที่ไปแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่า เกียรติ จอน เดช ก็เป็นแบบเดียวกัน และอีกหลายสิบคนคนในพิธีก็เป็น!!!

ส่วนหนึ่งน่าเป็นเพราะ ผมกับผองเพื่อนก็เป็นทหารเก่า เราจึงร่ำไห้เมื่อรู้ว่า ผู้ปกปักษ์พิทักษ์รักษาแผ่นดินบรรพชนของเรา(หรือของใครก็ตาม) ได้มีที่ไปอย่างถูกต้อง

(ผู้บรรยายยังน้ำตาคลอเลยครับ เมื่อพิมพ์ถึงตอนนี้...มัน"ดราม่า" โคตร โคตร!!!)

 

กลอง ฉาบ ฆ้อง โหม่ง ถูกสั่งรัวกระหึ่มครั้งสุดท้าย เซียนเผาฮู้เดินวนรอบกระท่อม
มือถือกระบี่จีนด้ามเล็กๆปลายมีพู่แดงสวยงามกวัดแกว่งไปมา ปากพร่ำภาษาโบราณที่ท่านเซียนคงเข้าใจคนเดียว เมื่อวนครบสามรอบท่านก็สั่งให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง

ทุกคนยืนสงบเหมือนไว้อาลัยประมาณหนึ่งนาที แล้วท่านเซียนก็ขยับสั่งให้นำกระป๋องน้ำมันก้าดมา ชี้ให้ราาดทั่วกระท่อม แล้วสั่งจุดไฟ เป็นพิธีฌาปนกิจที่เรียบง่าย แต่อลังการเหลือหลาย พบเห็นเพียงครั้งเดียว หนเดียวในชีวิต ไม่มีโอกาสได้เห็นอีกแล้ว

การขุดล้างป่าช้าที่ประทับใจมากที่สุดของชีวิตผมจึงจบสิ้นผ่านไป แต่บทละครชาวเหมืองของผมยังไม่จบ ต้องไปรบกับอาถรรพ์อีกหลายอย่าง

อ้อ...ลืมบอกไปนิด...ผู้การเหมืองบอกเคล็ดลับกับผมว่า ผู้ที่ได้มีโอกาสร่วมพิธีล้างป่าช้าอย่างเต็มตัว ทั้งกายและใจอย่างพวกผม ...ต่อไปจะเป็นผู้มีโชค ทำอะไรโชคดี ผีคุ้ม เป็นคนที่เรียกกันว่า "เกตุคุ้ม"คุมกบาล ไม่ถึงที่ ไม่วายชีวันง่ายๆ

จริงไม่จริง ก็แล้วแต่บุญทำ กรรมสร้างละครับ...แต่ถึงเวลาพักสายตา พักนิ้วอีกรอบ มาต่อตอนค่ำ ปล้ำกับ"เสือสมิง"...โพสท์ให้กำลังใจและสายตาได้เต็มที่ครับ จะพยายามไล่ตอบทุกคนผู้เป็นแรงใจ

 

รอๆๆๆๆๆ

 

เนื้อเรื่องสุดยอด ผู้บรรยายก็เยี่ยม เรียบเรียงได้เห็นภาพมาก
หาอ่านแบบนี้ได้ยากยิ่งครับ
ขอบคุณที่นำมาเผยแพร่ครับ

 

รอด้วยคนครับ อ่านสนุกมากครับ

 

นั่งชิดติดขอบแถวหน้า ...... พวงมาลัยพร้อม.... มีกำลังใจให้เต็มเปี่ยมคับผม...

 

รอ ตอนต่อไปครับ. ติด ยิ่งกว่าซี่รี่เกาหลีอีก. 555.

 

ขอเป็นแรงใจให้ด้วยคนครับ

 

สนุกทุกตอน ทุกเรื่องครับ ติดงอมแงมแล้วตอนนี้ ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านครับ ^^

 

สวัสดีครับ ติดตามเรื่องราว ดุจนวนิยาย เร้าใจ ตื่นเต้น ได้รับทั้งความบันเทิง และความรู้ใหม่ๆ ขอบคุณครับที่กรุณาถ่ายทอดเรื่องราว เยี่ยมครับผม

 

ขอบคุณผู้ติดตามที่เยี่่ยมด้วยครับ

 

ขอบคุณเช่นกันครับ ที่สละเวลาอ่านกับพิมพ์ให้กำลังใจ

 

ขอโทษทุกท่านที่ทำให้รอนานไปนิดนึง

 

โทษครรับ ให้รอนานไปหน่อย

 

น่านซิครับ แต่ธุระของ ผบ.ทบ.ที่บ้าน ไม่ไปทำให้กะเดี๋ยวเป็นเรื่องหนะ

 

ยินดีครับ แต่บางที ถี่ห่างหน่อย อย่าเคืองขุ่นเด้อ